Leren van halve gedachten

 
Al jarenlang inspireert Harold Jarche mij met zijn seek – sense – share model. Kort gezegd komt het hierop neer dat het werk steeds complexer is geworden dat je niet meer in je eentje oplossingen en aanpakken kunt bedenken. We hebben daar anderen bij nodig, zelfs met andere expertise of buiten het eigen team of organisatie.  Neem vraagstukken rond zorg en technologie, je kunt niet meer alle oplossingen en innovaties in je eentje behappen! Maar ook in teams rond cliënten met complexe ziektebeelden geldt dit.
 
Eigen expertise is niet langer meer genoeg om je werk goed te kunnen doen. ‘Kennis is macht’ wordt ‘kennis delen is kennis creëren’. Via internet zijn er zoveel mogelijkheden om aan informatie te komen en collega’s te vinden die met gelijke vraagstukken bezig zijn. Het is nu aan ons als (aankomend) professionals om iets vanuit onze ervaring toe te voegen aan die informatiebronnen.  Dit vraagt nieuwe competenties: informatie kunnen vinden en netwerken opbouwen (seek), je eigen kennis en ervaringen toevoegen (sense) en durven delen (share).
Uit ervaring weet ik hoe lastig dat laatste is: wie ben ik om mijn ervaringen en kennis te delen? Wie zit op mijn verhalen te wachten? Waar deel ik en met wie? Daarnaast speelt nog mee dat het in veel organisaties nog niet gewoon is om binnen en vooral ook buiten de organisatie te delen. Toch ben ik over de drempel gestapt en daardoor heb ik een netwerk opgebouwd van (inter)nationale collega’s die met leren en werken bezig zijn en die hun kennis vrijelijk delen.
 
Vijf jaar geleden startte ik met bloggen op mijn website. Mijn doel was delen van wat ik geleerd had. De eerste jaren waren het blogs met een duidelijke kop en staart, onderbouwd met theoretische inzichten. Het was een hele klus om er weer een goed verhaal van te maken. Maar ik leerde veel van het schrijven en reflecteren. Via kanalen als Twitter, LinkedIn en Google+ meldde ik als er een blog verscheen. Tot mijn verbazing kreeg ik weinig reacties, terwijl mijn doel toch was om anderen uit te nodigen door te gaan op mijn inzichten. Van een collega die ook veel blogt kreeg ik waardevolle feedback: ‘je blogs zijn zo af dat ik niet weet wat daaraan toe te voegen’.
Ik ben daarop anders gaan bloggen: geen affe verhalen, maar eerste ideeën en vragen die door mijn werk opkomen, reflecties op wat ik geleerd heb en nieuwe vragen die deze reflecties oproepen. Spannend om te doen, maar wat er gebeurde is dat ik op bijna elk blog reacties en antwoorden kreeg, of nieuwe interessante vragen om op te kauwen. Links naar actieve communities, blogs en websites van professionals die ook met vergelijkbare vraagstukken bezig waren, in binnen- en buitenland.
Delen van waar ik mee bezig ben is nu onderdeel van mijn dagelijks werk geworden, soms een blog, soms een tweet, soms een foto. En ook het volgen van professionals die dit ook tot hun routine hebben gemaakt.
 
In zorg en onderwijs merk ik nog weinig van teams en netwerken waarin docenten, professionals en studenten actief kennis en ervaringen delen met als doel goed in je werk te worden, te zijn en te blijven!
Ik zou alle lezers willen uitdagen om eens 30 dagen te reflecteren en (online) te delen met collega’s:

• Wat is het belangrijkste idee / gedachte / vraag die me vandaag / deze week is bijgebleven?
• Waarom is dit een waardevol idee / inzicht / vraag en daarom belangrijk om te delen?
• Op welke manier ga ik dit uitproberen in mijn werk?

 Veel succes!
 
(Dit weblog is verschenen als column in Onderwijs en Gezondheidszorg, nummer 3, april 2016)